Karmaşa...

Bir söyler, bir susar sonra. Bir azarsa, birde diner nasılsa içimin yangını. Ve sen bitmeyen başlangıçlar ve sen gecenin bir yarısı. Yani olmayan sabahlar ama güneş doğar her anıma. Bu karmaşa kimin suçu. Yazana isyan olmaz diye öğrendim, şimdi bir sorumlu lazım, kısada olsa bana bu hüznü yaşatan bu zamana. Anlayacağını bilseydim –şu an sana söylüyorum. Evet sana – neler anlatmak isterdim. Ve sen desen ki :
– Anlaşılmayı isteseydin anlardım.
Haklısın !

Aşk değil beni yoran. Aşık değilim.
İsyan değil acıtan. Kabullendim.
Yanlzlık değil hüznüm. Sevdim.
Alışmak sebebim! Olabilir.

Hayatımın her anını adamak istedim bir güzelin bir bakışına. Bir deniz kızı sevmek istedim. Saçları yakamoz ağı, gözleri derin, elleri bir tutam tuzlu su, teni tamamen tenim.
Anladım zor. İşte o yüzden
Alışmaya sebebim : Ben.Hayallerim.
Suçlu : Ben. İstemeyi, sevebilmeyi bilen benliğim.

Hiç yorum yok: